W 1936 roku pod kierunkiem wicepremiera i ministra przemysłu w jednej osobie, Eugeniusza Kwiatkowskiego, opracowano czteroletni program inwestycyjny. Program ten obejmował plan budowy COPu (Centralnego Okręgu Przemysłowego). Punkt centralny obszaru objętego planem, leżał u zbiegu Sanu i Wisły tworząc z Sandonmierza jego stolicę. Promień obszaru - okręgu wynosił około 100 km. W następnym roku budowa COPu ruszyła pełną parą. Sprawy gospodarcze nigdy nie były ulubionym tematem polskich ludzi pióra. Tym razem jednak do akcji ruszył Melchior Wańkowicz, publikując w prasie szereg reportaży z realizacji nowych polskich inwestycji. Były to pierwsze w historii Polski reportaże przemysłowe i zyskały one szeroki oddźwięk wśród czytelników. Rasa pisarza, jego temperament, duma narodowa, optymizm - szczerością tchnący - stworzył nowy polski typ reportażu przemysłowego pisał komentator z Kuriera Warszawskiego (19. I. 1938). Popularność reportaży skłoniła autora do wydania ich łącznie w formie broszury zatytułowanej COP. Błyskawiczne rozejście się jej trzech wydań i propozycja publikowania wydania czwartego, skłoniły Wańkowicza do szerszego potraktowania tematu. Tak zrodziła się licząca 520 stron: Sztafeta - książka o polskim pochodzie gospodarczym, wydana w 1939 roku. Sukces broszury wskazywał jak spragniony był czytelnik wiadomości o polskiej planowej pracy - pisze autor we wstępie do Sztafety. Nowa książka to już nie tylko zbiór reportaży z budowy COPu. Opisane są też w niej inne osiągnięcia ekonomiczne II Rzeczpospolitej - np. sprawne uruchomienie przejętych od Niemców chorzowskich Azotów, budowa Gdyni, utworzenie polskiej floty. Autor nawiązuje do planowej budowy polskiego przemysłu w czasach stanisławowskich i porozbiorowych. W książce pojawiają się ważkie treści socjologiczne i filozoficzne. Melchior Wańkowicz komentuje w Sztafecie gospodarczy rozwój Polski w wymiarze historycznym, patrząc jednocześnie w przyszłość - stąd właśnie sztafeta. Autor wyróżnia jednak w historii Polski dwie sztafety prąd malejący - utracjuszostwa, i narastający - skrzętnej pracy. Symbolem pierwszej jest Ossoliński gubiący w Rzymie złote podkowy (i w ogóle cała siedemnastowieczna Polska, łącznie z epoką saską), symbolem drugiej sztafety są Staszic i Drucki-Lubecki z czasów Królestwa Polskiego. Zwrot w kierunku gospodarczego dźwignięcia Polski dokonał się jednak wcześniej, w czasach Stanisława Augusta a jego najbardziej spektakularnym przejawem były manufaktury budowane przez podskarbiego litewskiego Tyzenhausa. To, który kierunek przeważa jest kwestią kultury umysłowej, która warunkuje procesy ekonomiczne (i nie tylko te procesy) a nie odwrotnie, jak utrzymuje marksizm i ekonomiczny liberalizm. [antykwariat.waw.pl]