Co kilka lat na nowo rozpoczyna się debata o skuteczności tradycyjnej metody nauki czytania, opartej na systematycznym poznawaniu poszczególnych dźwięków języka, w zestawieniu z nowymi, mniej bezpośrednimi metodami. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku najbardziej modna była metoda kładąca nacisk na poznawanie zapisu słów i zakładająca, że umiejętność rozróżniania dźwięków z czasem pojawia się sama. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych pojawiło się tzw. "podejście całościowe" i pozostaje ono popularne do dziś. Polega ono na łączeniu nauki rozpoznawania zapisu słów z nauką dźwięków w odpowiednim kontekście. Metoda ta wymaga od nauczyciela, aby przez cały czas uważnie nadzorował przeprowadzane ćwiczenia i starał się wykorzystywać każdą nadarzającą się okazję do wskazania uczniowi związków między zapisanym symbolem a dźwiękiem. Nauka dźwięków nie odbywa się tutaj według systematycznego planu, a jedynie towarzyszy codziennym ćwiczeniom i czynnościom. Nauczanie tą metodą wymaga od pedagoga doświadczenia oraz bardzo dobrego przygotowania. Z czasem jednak okazało się, że niektóre z dzieci uczonych metodą całościową mają na późniejszym etapie problemy z czytaniem. Wynika z tego, że są osoby, które potrzebują bardziej systematycznej edukacji w dziedzinie rozpoznawania dźwięków. To odkrycie spowodowało powstanie obecnie stosowanej metody nauczania, polegającej na jeszcze silniejszym zintegrowaniu rozpoznawania zapisu słów z systematyczną nauką dźwięków języka. Wygląda na to, że wreszcie udało się znaleźć złoty środek. Rozumiemy, że duża część dzieci potrzebuje bardziej bezpośredniej edukacji fonetycznej, oraz że wszystkie dzieci muszą otrzymywać wiedzę z tego zakresu w odpowiednim kontekście - podczas codziennych zajęć i lekcji. Obecnie debata nie dotyczy już tego, czego mamy nauczać, a tego, kiedy to robić. Kiedy zacząć stosować bardziej systematyczne podejście? W jakiej kolejności podawać dzieciom wiedzę, aby jak najlepiej wspomagać rozwój ich umiejętności? [www.edukacyjna.pl, 2013]