Zbiór reportaży społecznych z Chin epoki przełomu ľ czyli wgląd w rzeczywistość młodych (ale i starszych Chińczyków) anno Domini 2009, tym ciekawszy i wiarygodniejszy, że w podróż z notatnikiem, dyktafonem i aparatem fotograficznym wybrał się rówieśnik większości swoich bohaterów, występujący nie z pozycji obserwatora egzotyki, lecz równorzędnego i zaciekawionego partnera. Państwo Środka pod piórem Kardaszewicza to nie tyle zadziwiające krajobrazy i sztuka, ile jednostki i społeczności ludzkie, z ich historią, teraźniejszością i planami na przyszłość. Autor świetnie ukazuje, jak w sześćdziesiąt lat od powstania Chińskiej Republiki Ludowej nowoczesność zderza się tam z tradycją, by dokonać nowej rewolucji. Młodzi ludzie, urodzeni w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, są świadkami największych od kilku pokoleń przemian. Na ich oczach rozpadł się socjalizm, a praca, miłość, religia i sztuka Ś cały świat i wartości znane ich rodzicom Ś stanęły na głowie. Nigdy jeszcze, w ciągu kilkutysiącletniej historii, młodzi Chińczycy nie mieli przed sobą tak wielkich nadziei i możliwości. Ale jako pokolenie jedynaków nigdy nie czuli też równie ogromnej presji i oczekiwań. äDużo się dziś mówi w Chinach o ekonomii i polityce, jednak gdyby nie było w tym kraju ciekawszych tematów do rozmów, pewnie nigdy nie zostałbym tam aż cztery lata. W Pekinie znalazłem się zaraz po studiach i od początku zafascynowali mnie żyjący tam ludzie. Ucząc się języka, wynająłem pokój u dwójki starszych Chińczyków, którzy nie znali słowa po angielsku. ĹRozmawiającĺ, używaliśmy pojedynczych słówek, wielu min i gestów oraz znaków z chińskiego słownika, który przypominał czerwoną książeczkę Mao. W chwilach rozpaczy dzwoniłem do znajomego pekińczyka, który cierpliwie tłumaczył, o co chodzi. Jednak cały czas myślałem o historiach, które ci ludzie mogą mi opowiedzieć ľ o powstaniu komunistycznych Chin i o Rewolucji Kulturalnej, o przemianach, które otwarły je na świat, oraz obcej im współczesności. Tak bardzo chciałem z nimi porozmawiać, że po trzech miesiącach zacząłem mówić po chińsku. Było to możliwe dzięki młodym Chińczykom, którzy w zamian za korepetycje z angielskiego zgadzali się godzinami siedzieć ze mną i słuchać, jak dukam pojedyncze słowa, kalecząc ich język. Przyjaźnie, które wtedy nawiązaliśmy, stanowią początek opowieści, jaką jest ta książka. [www.homini.com.pl]