Nowela K. Davida należy do interesujących pozycji prozatorskich i przynosi ciekawie zapisany obraz walki polskich i niemieckich partyzantów z faszyzmem. Akcja utworu rozgrywa się na terenie Polski w dwóch płaszczyznach czasowych: w 1944 r.oraz w latach sześćdziesiątych. Klamrą spinającą są odwiedziny pewnego pisarza z NRD kompletującego materiały do powieści o partyzantach. Nowela ta zawiera wiele elementów autobiograficznych, jak również liczne realia ze współczesnej rzeczywistości polskiej. Pisarzowi towarzyszyła jedna z uczestniczek owej grupy partyzanckiej, o której jest mowa w powstającej właśnie powieści. Jej pojawienie się jest dla pisarza wielką niespodzianką, gdyż zgodnie z dokumentacją cała grupa także i Danuta została unicestwiona przez oddział Wehrmachtu. Pisarz odwiędza wraz ze swoją przewodniczką miejsca walki jej oddziału z Niemcami, a przy tej okazji żywiej powracają wspomnienia z 1944 r. Jest to jednocześnie konfrontacja wizji artystycznej (zapisanej przez pisarza w tworzonej właśnie powieści na podstawie dokumentów) z rzeczywistością. K.David ukazuje wydarzenia 1944 r. przez pryzmat odczuć teraźniejszości, tzn. obok akcji rozgrywającej się po wojnie i komentarzy odautomkich występuje opowieść Danuty o jej towarzyszach broni: Polaku Henryku oraz dwóch Niemcach: Bernhardzie i Leo. Historia partyzancka wpleciona we współczesność stanowi dogodną perspektywę dla refleksji i asocjacji. Przed oczyma czytelnika rozwija się panorama przeżyć kilku partyzanfów, którzy zjednoczeni wspólnym zadaniem dają dowód przyjaźni i braterstwa broni. Tak więc utwór K. Davida nie próbuje tłumaczyć czy też nadmiernie eksponować zasługi jednostek, jest on obiektywnym wizerunkiem wspólnej walki polskich i niemieckich antyfaszystów. Do głosu dochodzi internacjonalizm, którego doskonałą ilustracją są dzieje bohaterów K.Davida.