Publikacja poświęcona jest sztuce cerkiewnej, wchodzącej w skład wystawy zorganizowanej przez Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej w Przemyślu. Nieodłącznym elementem sztuki prawosławnej jest ikona. Ikona, w rozumieniu Kościoła Wschodniego, to malarski zapis nadprzyrodzonej rzeczywistości, zawierający w sobie ponadzmysłową obecność przedstawianej treści religijnej. Dlatego czczona była jako obraz święty uosabiający sacrum. Ikonom oddawano niemal cześć boską, utożsamiając je z samym przedstawieniem. Pisanie ikon było ściśle określone przez kanon kościelny, a inwencja ikonopisa ograniczona była do drugorzędnych szczegółów. Na początku VII wieku miał miejsce krwawy spór ikonodulów (zwolenników oddawania ikonom boskiej czci) z ikonoklastami (przeciwników kultu obrazów), trwający ponad sto lat. Zawarty w 842 roku kompromis, ograniczył rolę ikony do funkcji pośrednika pomiędzy sacrum, a wiernymi. Od XIV wieku rozwój malarstwa ikonowego łączy się ściśle z powstaniem ikonostasu (wewnętrzna przegroda cerkwi oddzielająca ołtarz od wiernych). Ikony zgromadzone w przemyskim Muzeum mieszczą się w dwóch grupach kulturowych: rosyjskiej (związanej z prawosławiem) i polskiej (związanej z obrządkiem grecko-katolickim). W zakresie ikonografii, prezentowane na wystawie ikony podzielić można na kilka typów przedstawień: wizerunki Chrystusa, wizerunki Matki Boskiej, wizerunki świętych, prazdniki oraz duchy niebieskie i przedstawienia alegoryczne. Muzeum to posiada jedną z najstarszych i najbardziej liczących się w kraju kolekcję sztuki cerkiewnej w Polsce. [www.kkn.pl, 2013]