Shaun Ellis to pierwszy człowiek, który został członkiem wilczego stada. Na rok dołączył do watahy żyjących na wolności drapieżników, spał, jadł, polował i walczył jako jeden z nich. Zanim mu się to udało Shaun Ellis spędził rok w lasach Dakoty Północnej ucząć się żyć jak zwierzę: nie rozmawiał z ludźmi (zostawiał tylko wiadomości w skrzynce kontaktowej), łowił, zrywał i wykopywał pożywienie, które następnie jadł na surowo. Gdy po bolesnej inicjacji dołączył wreszcie do stada, został przez zwierzęta uznany za swojego. Przez kolejny rok był członkiem stada, wprawdzie postawionym najniżej w hierarchii, ale miał możliwość obserwowania codziennego życia tych drapieżników z tak bliska, jak jeszcze nikt dotąd. Poznawał ich zwyczaje, więzi społeczne, sposoby polowania i rytuały godowe oraz język. Ta nieprawdopodobna książka jest nie tylko opowieścią o wilkach, o człowieku-wilku (jak określały Ellisa media) i o wielu osobach, które umożliwiły mu realizację jego planu - na przykład o Indianach z plemienia Nez Percé - ale też o potędze ludzkich marzeń i równie silnej więzi z naturą. "Shaun Ellis od piętnastu lat zgłębia relacje panujące w wilczych watahach. Języka tych zwierząt uczył się w rezerwacie w Idaho, gdzie mieszkają Indianie Nez Percé (Przekłute Nosy). Twierdzi, że to oni przekazali mu niektóre tajemnice związane z wilkami. Resztę wiedzy posiadł sam. [...] Dzięki znajomości wilczego języka Shaun odkrył, dlaczego te drapieżniki uparcie atakują zwierzęta hodowlane. [...] Sposobem na nie może być emitowanie nagrań z wyciem wilków, informujących, że ten teren jest zajęty. Takie nagranie Shaun podarował rolnikowi z Będziszewa, któremu wilki zabijały cielęta. Poskutkowało". [www.gandalf.com.pl, 2015]