Jak doszło do napisania książki Żydzi w kulturze polskiej? Hertz czuł się Polakiem i Żydem, ale nie wyznawcą judaizmu. Nie utożsamiał się z masami pobożnych Zydów zamieszkujących Polskę, obchodzących szabat i chodzących w piątek do synagogi. Dystans, jaki dzielił Zydów emancypowanych i spolonizowanych od tych mas, był ogromny. I warto zauważyć, że jeżeli społeczeń­stwo polskie mało wiedziało o żydowskiej kulturze, jej historii i jej tradycjach, odpowiedzialność za to ponoszą w znacznej mie­rze ci emancypowani, którzy aspirowali do kultury europejskiej i sami nie chcieli pamiętać o, jak to nazywali, pozostałościach średniowiecza. Aleksander Hertz należał do tej kategorii, do tej też kategorii należała polsko-żydowska inteligencja w Nowym Jorku. Jednakże Hertzowi przytrafiła się szczególna przygoda, kiedy jeszcze mieszkał w Polsce. Po pierwsze, totalitarne i anty­semickie hasła oraz akcje zmusiły go do uświadomienia sobie, że jest Żydem, mimo że z rodziny, która, jak on sam, walczyła o nie­podległą Polskę w XIX wieku. Po drugie, spotkał człowieka, który nawrócił go na żydostwo. Tym człowiekiem był Stanisław Vincenz, mieszkający w swo­jej posiadłości w Karpatach, w pobliżu Żabiego i Kołomyi. Vin­cenzowie pochodzili z Prowansji. W siedemnastym wieku wy­emigrowali z Francji do Polski i stali się szlachtą polską, zamiesz­kałą w Galicji Wschodniej. Prowincja ta najpierw wchodziła w skład Rzeczypospolitej, następnie znalazła się w monarchii habsburskiej. Po pierwszej wojnie światowej została włączona do Polski. Stanisław Vincenz na krótko przed wybuchem pierwszej wojny doktoryzował się rozprawą o filozofii Hegla na uniwersyte­cie wiedeńskim. [www.gandalf.com.pl, 2015]