á
â
ă
ä
ç
č
ď
đ
é
ë
ě
í
î
ľ
ĺ
ň
ô
ő
ö
ŕ
ř
ş
š
ţ
ť
ů
ú
ű
ü
ý
ž
®
€
ß
Á
Â
Ă
Ä
Ç
Č
Ď
Đ
É
Ë
Ě
Í
Î
Ľ
Ĺ
Ň
Ô
Ő
Ö
Ŕ
Ř
Ş
Š
Ţ
Ť
Ů
Ú
Ű
Ü
Ý
Ž
©
§
µ
Temat wydaje się dość banalny, zdarzający się w życiu: małżeństwo , które miało trwać aż po grób, początkowo szczęśliwe, bez zagrożeń, przyjemne, po latach stało się chorym związkiem.
Autorka w swej powieści zastosowała dość ciekawy chwyt fabularny , (...) wiedzie nas jak przewodnik po uczuciach – od trochę szalonej, ślepej miłości i to jeszcze w różowych okularach, po powoli rozpadający się związek, spowodowany „zapracowaniem” się męża i w zasadzie nieobecnością go w pieleszach domowych, aż po rozpacz i żal, a potem swoisty bunt oraz podnoszenie się z kolan życia.
Tytuł powieści wskazuje, że choć łatwo możemy pogubić się w związku, to historia 40 – letniej Jaśminy, głównej bohaterki powieści , kobiety pełnej temperamentu, a po zdradzie i odrzuceniu zrozpaczonej,pokazuje, że w życiu może być jeszcze dobrze i szczęśliwie.
Ogromną pomoc, w odzyskaniu samej siebie, niesie bohaterce brat bliźniak, przyjaciółka i rodzice, trochę oryginalni, ale pełni empatii.
W recenzji Namezis / Lubimy czytać.pl/ przeczytałam na temat tej powieści bardzo ciekawy fragment, który pozwalam sobie /myślę, że autorka recenzji nie będzie miała mi tego za złe/ przytoczyć : „Autorka serwuje nam psychoanalizę człowieka – kobiety: kobiety – mężatki, kobiety – rozwódki, kobiety – singielki, a przy okazji kobiety – siostry, kobiety – córki, kobiety – sąsiadki. Co przeżywa, jak sobie z tym radzi” Nic dodać, nic ująć – autorka recenzji trafiła w sedno, pięknie określając Jaśminę jako bohaterkę tej powieści: kobieta - człowiek.
Choć na początku napisałam, że nie wiem czy polecić tę powieść, to jednak POLECAM , wskazując na fabułę , że to powieść o przeżyciach po rozstaniu, o których autorka opowiada bardzo prawdziwie, ale czasem sarkastycznie i ironicznie. Ukazuje załamanie bohaterki i rozpacz, ogromny smutek i żal, ale w konsekwencji podnoszenie się ku odzyskiwania samej siebie i rozpoczynaniu wszystkiego na nowo, bo bardzo ważna jest radość z „odzyskanego” życia Kreacja postaci, styl pełen ironii i prawd, konstrukcja oparta na relacjach międzyludzkich a nie na zwrotach akcji powoduje, że czyta się powieść szybko.
Trochę drażnią powtórzenia i dość dosadny język, ale moim zdaniem to niewielkie mankamenty powieści. Bo ta powieść jest „Szczera do bólu ( … ) i ta szczerość jest rozbrajająca” /z rec. LC/”