W czasie gdy na europejskich salonach toczą się debaty, czy Turcja powinna dołączyć do Unii Europejskiej, Necla Kelek, niemiecka dziennikarka i socjolożka o tureckich korzeniach, wkłada kij w mrowisko. Odziera turecką rzeczywistość z tak lubianego przez turystów egzotycznego blasku i kieruje uwagę na turecką prowincję. Nie waha się pokazać skutków postępującej islamizacji zarówno w swej pierwszej, jak i w drugiej ojczyźnie, nie szczędzi przykładów z życia swoich krewnych, co w szczególny sposób uwiarygodnia jej opowieść. Dużo miejsca poświęca sytuacji dziewcząt i kobiet, której nie sposób zmienić wyłącznie odgórnymi dyrektywami narzucanymi przez państwa Zachodu. Turcja Kelek jest wielowymiarowa, fascynująca i niepokojąca, pociągająca i odpychająca. Słodko-gorzka. Książka dedykowana: Hrantowi Dinkowi, dziennikarzowi ormiańskiego pochodzenia, który niestrudzenie pracował na rzecz pojednania turecko-ormiańskiego i który został zamordowany – najprawdopodobniej na zlecenie nacjonalistycznych spiskowców. Ece Temelkuran, odważnej dziennikarce, która wkłada palec w ranę tureckiego społeczeństwa – Czy na zawsze jesteśmy skazani na rozdarcie? Czy możemy wybierać tylko między włączeniem się do wspólnoty a napiętnowaniem i wykluczeniem jako „zdrajcy”? Bülent Ersoy, transseksualnej piosenkarce, która podbiła serca milionów widzów programu „Popstar Alaturka” i wykorzystała go, by zaprotestować przeciw wkroczeniu tureckich wojsk do północnego Iraku – Dla ich wojny nie posłałabym mojego dziecka na śmierć. Za tę wypowiedź została oskarżona o „odwodzenie od służby wojskowej”. Sezen Aksu, najpopularniejszej chyba w Turcji piosenkarce pop, która zawsze stoi po stronie kobiet i od razu zaoferowała Bülent Ersoy wsparcie. Fazilowi Sayowi, pianiście i kompozytorowi, który z pomocą Beethovena i Prokofiewa niestrudzenie walczy przeciw kulturalnej islamizacji, a także jego siedmioletniej córce baletnicy. Zülfü Livanelemu, kompozytorowi, filmowcowi i pisarzowi, który z własnej inicjatywy, z pomocą przyjaciela Mikisa Theodorakisa i dzięki muzyce zapoczątkował proces pojednania turecko-greckiego i mimo prześladowań nie ustaje w przypominaniu Turkom o odpowiedzialności za zbrodnie przeszłości i za teraźniejszość. Türkan Saylan, która jako pierwsza zajęła się sytuacją w tureckich szpitalach psychiatrycznych i wciąż organizuje protesty kobiet przeciw islamizacji. Duygu Asenie, zmarłej w 2006 roku obrończyni praw kobiet, pisarce – dzięki jej książkom wiele kobiet ośmieliło się przeciwstawić męskiej dominacji. [Czarne, 2011]