Autor słynnej powieści „Pod osłoną nieba” należy od najbardziej fascynujących postaci kultury amerykańskiej XX wieku. Znakomity pisarz, wzięty kompozytor, podróżnik i otoczony legendą ekspatriant, który drugą połowę życia spędził w Tangerze, rozsławiając to niezwykłe miasto w swej twórczości pisarskiej, urodził się i wychował w Nowym Jorku. W swej autobiografii opisał przede wszystkim środowisko, z którego pochodził (klasy średniej z Long Island), i w którym się obracał (bogatej socjety i artystycznej bohemy Paryża i Nowego Jorku). Na kartach książki przewija się niezliczona ilość mniej i bardziej znanych postaci: artystów, bogaczy, pozerów, których Bowles opisuje w typowym dla siebie stylu pełnym chłodnego dystansu i subtelnej ironii. „Bez ustanku” to przede wszystkim frapująca kronika kulturalna Ameryki i starej Europy od lat 30. do lat 60. XX wieku oraz świadectwo charakterystycznej dla Bowlesa postawy: jak pozostać z boku, będąc w centrum zdarzeń. W tej książce pozwala nam na wgląd w swoje życie, swoje pisarstwo i swój świat. "Marokańczycy twierdzą, że aby żyć pełnią życia, należy regularnie kontemplować śmierć. Całkowicie się z tym zgadzam. Niestety nie potrafię myśleć o swojej śmierci inaczej niż w strasznej mise en scène starości. Jestem bezzębny, niezdolny do poruszania się, całkowicie zależny od kogoś, komu płacę za opiekę i kto w każdej chwili może wyjść, by nigdy nie wrócić. Oczywiście nie to mają na myśli Marokańczycy, kiedy mówią o kontemplacji śmierci; moje rojenia uznaliby za godną pogardy formę strachu. To, co w jednej kulturze stanowi terapię, w innej jest torturą." (fragment książki) [Świat Książki, 2014]