SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna im. M. Wańkowicza w Stalowej Woli

152092

Book

In basket

rate

Niebo w kolorze siarki / Kjell Westö ; przełożyła Katarzyna Tubylewicz. - Wydanie 2. - Poznań : Wydawnictwo Poznańskie, 2021. - 518, [1] strona ; 22 cm.

(Seria Dzieł Pisarzy Skandynawskich)

Author

Westö Kjell (1961- ) Autor Tubylewicz Katarzyna (1974- ) Tłumaczenie

Form of Work

Książki Proza

Demographic Group

Literatura fińska

Subject

Dojrzewanie Dzieciństwo Ludzie bogaci Przyjaźń Rodzina Finlandia

Genre/Form

Powieść obyczajowa

Wciągająca powieść o dorastaniu w Finlandii u schyłku XX wieku „Mówimy, że istnieje czas niewinności: dzieciństwo. Kiedy człowiek żegna się z dzieciństwem, traci niewinność. A przecież w dzieciństwie wielu ludzi kryją się problemy, mrok i sprzeczne uczucia, nie dla wszystkich jest to bezgrzeszny czas”. W 1969 roku na wakacjach w Ramslandet niebo ma kolor siarki. To tam chłopiec z Helsinek poznaje Alexa i Stellę, dzieci z bogatej i wpływowej rodziny, zupełnie innej niż jego własna. Wkrótce z rodzeństwem zaczyna łączyć go coraz więcej – wspólne sekrety i rodzące się uczucia. Młodych bohaterów napędzają marzenia, a paraliżuje rozczarowanie. Wraz z upływem lat ich relacje wcale nie staną się mniej burzliwe. Kjell Westö jest najbardziej cenionym, wielokrotnie nagradzanym fińskim autorem piszącym po szwedzku. „Niebo w kolorze siarki” to stworzona z rozmachem powieść o tym, jak jesteśmy kształtowani przez środowisko oraz czasy, w których przyszło nam żyć. [https://www.azymut.pl/mw/?m=106&indeks=94128A01252KS&itr=2]

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Filia nr 3 (ul. Rozwadowska 6)

All copies are currently on loan: sygn. F.3 - lit.fiń. (1 egz.)

Notes:

Funding information note

Zrealizowano ze środków w ramach Programu Wieloletniego „Narodowy Program Rozwoju Czytelnictwa”. Priorytet 1- Zakup nowości wydawniczych do bibliotek publicznych. Płatne ze środków finansowych Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Współfinansowanie tłumaczenia: Finnish Literature Exchange.

Reviews:

on jeden i ich dwoje.
miał brata, wspaniałego, lepszego od niego. miał brata, którego - jak się okazało - w ogóle nie znał. ten blondyn, ten ulubieniec matki, zabił się w wannie. nie poradził sobie z życiem, a swoją psychikę przykrywał uśmiechem. został przytłoczony wiekiem, domem i sobą. wszystkim...
i został on, bart, w oczach matki to ten gorszy. mniejszy, ciemnowłosy i kompletnie nie taki, jak ten, którego straciła. (...) ale skoro został... jedzą wspólne kolacje, czasem rozmawiają, czasem popatrzą na siebie. matka narzuca swoje decyzje bo jej życie jest najważniejsze...
a on - pewnego dnia poznaje Alexa i Stellę. rodzeństwo, które też nie radzi sobie z domem, z życiem i z tym, co się dzieje. rodzeństwo, które dusi się w przyzwoitej ramie tego, co stanowi ich szablon życia.
ta trójka razem...
oni...
każdy na swój sposób radzi sobie z ludźmi, z domem i z sobą. ze stale obecną matką u boku i z ojcem, którego nie ma, bo zarabia...bo prowadzi interesy... zmyślania Alexa nie mają końca. bawi się ludźmi w perfidny sposób, kpi z nich i ustawia wedle własnego humoru i wyobraźni... rządzi swoim kręgiem przyjaciół, dając im do zrozumienia, że to dla nich przywilej.
ale jak się ma to wszystko do prawdy?
mijają lata.
ich drogi rozchodzą się, by znów się połączyć.
wiele prawd wychodzi na jaw, wiele łez spływa po policzkach.
jest choroba psychiczna, jest kłamstwo, pobicie, sutanna i zdania, które zdążyły obrosnąć kurzem od zapomnienia. i trzeba ten kurz zdmuchnąć... a to boli.
Alex i Stella i on, chłopak z sąsiedztwa.
ta trójka idzie po fabule tej powieści i dorasta i dochodzi do punktu, który już dalej nie może się przenieść. trzeba dojść do końca i pożegnać to, co dawno tego wymagało.
"Niebo w kolorze siarki" nie daje się odłożyć. przylega do ciebie całe, a ty wchodzisz w nie i zdajesz się na nie. wiesz, że nie będzie łatwo, bo karty powieści wielki smutek skrywają. wiesz, że czasem zaciśniesz zęby z jakiejś trwogi czytelniczej - wiesz... to wszystko czujesz... ale czytasz. czytasz namiętnie - całym sobą bez opamiętania. patrzysz czasem na niebo, lecz to jest pełne kolorów, siarkowe... a może to łzy mają taki kolor?
i pytasz - dlaczego ludzie ludziom... dlaczego miłość tak szybko się ulatnia i zmienia barwę na bez-barwę? dlaczego ciepła dłoń na policzku nagle staje się tą obcą i niechcianą? kogoś znałeś, a po latach czujesz, że nie znasz...
dlaczego tak to wszystko jest zbudowane, że czas idzie i idzie i tik-takuje i nie cofniesz go nic a nic...
agaKUSIczyta nie potrafię do tej powieści napisać czegoś składnego. słowa same mi umykają, są nieuchwytne. ta powieść jest tak głęboka, że nie umie tego wyrazić. czuję, że cokolwiek wydukam, to będzie za mało, że będzie przekłamane i nieprawdziwe.
toń powieści mnie pochłonął. nic już nie jest takie samo, jak wcześniej Siarka na niebie i poczucie samotności - to zostaje...
przytulam tą książkę do piersi i milczę.