Rodzina stanowi podstawową! naturalną wykładnię rozwoju człowieka, pełni rozliczne funkcje wobec swoich członków i jest miejscem wychowania. Jest potencjalnie najpoważniejszym sojuszşnikiem młodego człowieka w kreowaniu właściwych zachowań. Generalnie można przyjąć, że rodzicom zależy na zdrowiu i prawişdłowym rozwoju dziecka. W atmosferze rodzinnej kształtują się postawy społeczne, wyrabia się szacunek dla starszych, dla ich autorytetu, umiejętność podporządkowania się obyczajom, normom, nakazom. W rodzinie tworzona jest norma zachowania, która uczy szacunku dla ludzi i rzeczy. Rodzina oddziałuje na młodego człowieka własnymi wartościami ale też działa wybiórczo na wpływy otoczenia. Elimişnuje wpływy negatywne. Dba o to aby każdy, kto stanowi rodzinę, kształtował się pod wpływem pozytywnego i wartościowego środowiska, aby właściwie odbierał otoczenie. Wiele rodzin w Polsce nie spełnia prawidłowo swoich funkcji a przeciwnie jest miejscem rodzenia się konfliktów, a tym samym jest przyczyną nieprawidłowego rozwoju. Ogólny klimat emocjonalny rodziny zależy od wzajemnych relacji między wszystkimi jej członkami. Dobre relacje między rodzicami mają istotny wpływ na takie cechy jak np. poczucie sensu życia, typ relacji, frustracje, odporność psychiczną. W badaniach ogólnopolskich nad rodziną w 1999 roku około 90% Polaków wyrażało zadowolenie ze swojego małżeństwa i relacji międzymałżeńskich, a także relacji z dziećmi. Jednakże w oczach młodzieży klimat rodziny przedstawia się nieco gorzej. W 3 0% występują częste nieporozumienia i kłótnie między rodzişcami; 3,3% młodzieży oceniało atmosferę domu rodzinnego jako pełną obojętności i konfliktów. (...) Teresa B. Kulik [www.stalwol.pl]

Zamierzeniem książki jest wyjście naprzeciw potrzebom studentów, głównie studiów zaocznych w zakresie przedmiotu noszącego nazwę Wprowadzenie do pedagogiki ogólnej. Zebrane teksty mają ułatwić możliwość zrozumienia charakteru pedagogiki jako nauki wraz z przedmiotem jej badań i obszarami jej zainteresowań. Troska dotycząca zmniejszenia dystansu między nauką a wiedzą uzyskiwaną przez studentów w trakcie ich studiów wynika z przyjęcia założenia, że w naukach o wychowaniu i w studiowaniu na kierunkach pedagogicznych chodzi o coś więcej niż tylko o wiedzę, chodzi o kompetencje, które kandydaci na pedagogów umieliby przełożyć najęzyk praktycznych rozwiązań i decyzji. Aby powyższe założenie miało szansę urzeczywistnienia, studiujący pedagogikę na poziomie uniwersyteckim, powinni: * a) umieć rozpoznawać założenia ontologiczne, epistemologiczne, aksjologiczne w proponowanych do uprawiania koncepcjach wychowania, celem w pełni świadomego posługiwania się nimi; b) znać teorie i twierdzenia mogące stanowić podstawę do wnioskowania o szansach i barierach rozwoju wychowanka; c) znać reguły tworzenia teorii pedagogicznych, aby móc krytycznie ustosunkować się do prawomocności twierdzeń podawanych przez niejako twierdzenia naukowe; d) umieć przeprowadzić proste badania naukowe nad procesem edukacyjnym zgodnie z założoną procedurą badawczą; e) umieć krytycznie ocenić różne działania edukacyjne uzasadniając swoje stanowisko twierdzeniami i teoriami naukowymi. Teksty tutaj zebrane, drukowane już były uprzednio w różnych periodykach jako samodzielne całości, bądź jako części większych opracowań o charakterze książkowym - miejsce wcześniejszego opublikowania każdego z zamieszczonych tu tekstów, zostało każdorazowo wskazane. Zgromadzone tutaj teksty są tak dobrane, aby mogły (wspomagane wykładami) stanowić podstawę źródłową, wprowadzającą w dyscyplinę naukową jaką jest pedagogika, w interpretację procesu stawania się człowiekiem. Ukazują one osobę ludzką jako podmiot wychowania, akcentują osobowy wymiar relacji między nauczycielem-wychowawcąi uczniem- wychowankiem, ukazują aktualne koncepcje wychowania, problemy zawodu nauczycielskiego, aż po zagadnienie ich odpowiedzialności za formalne i nieformalne działania wychowawcze. [Janina Kostkiewicz]

Zamieszczone w tym tomie opracowania mieszczą się w ramach humanistycznej wizji człowieka, który wykorzystując wszelkie dostępne siły urzeczywistnia własne powołanie człowiecze i dobro innych. W rozsądnej trosce o dobro własne (zdrowie) uwzględnia on potrzeby innych ludzi i dobro wspólne społeczności ludzkich. Rozważania nad zdrowiem z punktu widzenia medycznego, filozoficznego, społecznego i psychologicznego skłaniają - bezpośrednio lub pośrednio - do stawiania pytań o rolę Kościoła w promocji kultury życia i zdrowia w dzisiejszym świecie. Jest to już jednak inne zagadnienie i wymaga odrębnej publikacji. Ks. prof. dr hab. Janusz Mariański [Fragment z Przedmowy, 2019]